بررسی جایگاه زبان در سبک غزلیات عرفی شیرازی

عرفی شیرازی، شاعر باریک­اندیش و خیال­پرداز قرن دهم هجری (999-963) است که با وجود عمر کوتاه خود زمینه­ساز رواج سبکی تازه در شعر فارسی شد. این شاعر که نگاه تیزبین و ذهن سرشار و خلاقی دارد، هم در خلق مضامین تازه و هم در ابداع ترکیبات و لغات بدیع، موفق عمل کرده و مضمون­آفرینی تازۀ خود را در یک سطح زبانی خلاق با ویژگی­هایی خاص و ابتکاری شکل داده است. در این مقاله سعی بر این است با بررسی غزلیات این شاعر، برخی ویژگی­های اصلی سطح زبانیِ شعر وی  با نگاهی سبک­شناسانه و از دیدگاه صرف و نحو تجزیه و تحلیل شود. به این منظور کوشش شده است با ارائه نمونه­های مختلفی از غزلیات عرفی، شاخصه های ویژۀ صرفی و نحوی سبک او که بسامد بیشتری دارد، بررسی شده و وجوه ممیّزۀ شعر او از این زاویه بیان شود. یافته­های پژوهش نشان می دهد، عرفی در اشعار خود با استفاده از ویژگی­های صرفی و نحوی زبان فارسی به نوآوری­هایی در واژه­ و ترکیب­سازی دست یافته ­است. شیوه این پژوهش کتابخانه­ای و به روش توصیفی ـ تحلیلی است. مرجع اصلی پژوهش و پایه تحلیل­ها غزلیات عرفی است.